Zasiedzenie to sposób nabycia prawa własności nieruchomości, do którego dochodzi na skutek upływu czasu. Posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Wówczas termin ten wynosi 30 lat. Takim posiadaczem może być zarówno spadkobierca, jak i spadkodawca.
Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.05.1998r. II CKN 770/97 uznał, że spadkobierca, który objął w samoistne posiadanie nieruchomość spadkową nie jest w dobrej wierze, jeżeli w chwili objęcia w posiadanie wiedział, że są jeszcze inni spadkobiercy. Tak więc tylko w wyjątkowych wypadkach sąd może przyjąć dobrą wiarę samoistnego posiadacza nieruchomości spadkowej.
Ponadto bieg terminu zasiedzenia przerywa każda czynność przed sądem zmierzająca do odzyskania możliwości władania czy współwładania nieruchomością, do jej tymczasowego podziału do korzystania czy też do działu spadku. To samo dotyczy tego rodzaju czynności przed sądem polubownym albo w postępowaniu mediacyjnym.
Jak wynika z powyższego minimalny okres niezbędny do zasiedzenia w zaistniałej sytuacji to 30 lat, gdyż nie jest możliwe stwierdzenie posiadania w dobrej wierze.
